Saída

Saio para o mar,

mañán,

como tantos da miña terra,

como calquera de tantas terras

Se ser mariñeiro,

se saír para o mar

é deixar a maleta baleira

no frio chan do aeroporto

Se saír para o mar

é fuxir con medio corpo

cás feridas aínda abertas

Se saír para o mar

troca a luz dos silencios

polos berros da escuridade

Se saír para o mar

disque apaga os latidos

entón son mariñeiro

que nunca saíu para o mar.

Non lembro se dende sempre:

alí voamos xuntos

ao carón dos albatros nunha danza imposibel

aboiando na estratosfera

e picamos ata afundir o noso sorriso

nas profundidades salgadas.

Refuxo, onde os latidos se enchen coa marea,

onde o noso niño surcou as ondas

ao son dunha nana cantada polo vento.

Se ser mariñeiro é saír para o mar.

non.

Refuxo,

entón non son mariñeiro.

por Balueiro