Non esquecemos

imagen. blogs.grupojoly.com

No pais de Unhavez os unvecianos observamos desde as rochas da costa como un barco coas cores da luz e do ceo navegaba con rumbo errático. Tanto se acercaba perigosamente a escuma dos baixos, como se alonxaba pola liña do horizonte. Nun destes bandazos parte da tripulación saiu de a bordo e chegou a terra coa forza da marea. O resto tentaban evitar que o navío emborcara. Loitaban con toda a sua forza, ata a extenuación. -Espertei-.

Dende que se souperon os resultados das eleccións xerais do 20D lembro  -con ese sentimento
que nos invade, as veces, as persoas de que algo inxusto está acontecendo- os esforzos de duas mulleres incribles que entregaron todo polas xentes de Galicia nas Cortes Xerais. Mais en concreto pola xente do mar, que é o que realmente coñezo, e do que podo falar.

Lembro a Olaia Fernández Davila e a Ana Miranda. Lembro con nostalxia a estas mulleres que estiveron no Congreso dos deputados traballando con esforzo e talento, multiplicándose por vinte, na defensa dos mariñeiros galegos sen claudicar ante as dificultades que a aritmética política  lles impoñia. Lembro que sempre foron un aro salvavidas ao que agarrarse cando ninguén respondía a chamada de SOS emitida desde a soidade do océano. Lembro que o seu tempo era noso. Lembro que a sua entrega ía mais alá que a ideoloxía ou a afiliación política, tentaba chegar a xustiza. Lembro a Olaia e  Ana porque aos galegos nos represéntarán no Congreso 23 deputados; e se todos fixeran como elas os mariñeiros teríamos a maioría absoluta.

Estrecho de Magallanes

Por iso escribo estas palabras de agradecimento, porque as lembro neste momento -imaxino que difícil para a sua formación política-, no que quedaron sin representación no congreso. No que arden as redes sociais tachando case que de marcianos a Olaia e os seus compañeiros. No que erros estratéxicos, ou de alianzas, ou non sei de que -son mariñeiro- fixeron que desconectaran da cidadanía, nas urnas, persoas da altura humana e política como Olaia. E sinto que o triunfalismo de quenes acertaron co rumbo leve a emborcar no esquecemento o traballo sordo de homes e mulleres como Ana e Olaia, que impregnaron co  recendo do Mar as butacas do Congreso.

E desexo que a sentenza latina Árbore deiecta quivis ligna cólligit non teña cabida entre as persoas que aman a Galicia, sexan da ideoloxía política que sexan, polo inxusto que sería coa implicación, a cercanía e convicción de servizo ao pobo co que nos trataron dende o seu escano xentes como Ana e Olaia.

Unha de Patti Smith como homenaxe as mulleres como Ana e Olaia.