![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg5n5nl6OkI1Kjihn7tC6XLlPMo1EnxHYenTSmdIUWSpfuYPTpEuHOeHUr3A73bOQiddqkST17Oirz8JNQ69Qn8qnxj66kzMamWVHLhfVUFoyVEc3Df2o8dBQBLlWGm8XOKNL6hEfx2oCM/s1600/transfusi%C3%B3n+oce%C3%A1nica.jpg)
Eu creo que son humano reconvertido
e sinto que nalgún momento
sufrín transfusión oceánica
porque este sangue do meu corpo
non é sangue é auga salgada
Sinto tamén que sufrín metamorfose
non é nariz o meu senón proa
non son brazos os meus senón amuras
e as miñas costelas cadernas
Tras sumergirse en los versos de Transfusión oceánica resulta difícil distinguir si es Xosé Iglesias quien evoca al Océano o es el propio Océano quien nos habla a través del poeta. Cada página y cada verso nos inundan de olor a mar y a madera húmeda, nos zarandean con el sacrificio y la soledad, nos reclaman con un grito de protesta y libertad surgidos de lo más profundo de la Mar.
grazas¡¡
ResponderEliminarGRAZAS por compartir estes versos, que como vós ben decides, foi o océano que tomou a palabra. Eu simplemente transcribín o seu bruar.Xosé Iglesias
ResponderEliminarGrazas a ti, Xosé, por facernos disfrutar desta fermosa embestida do mar
Eliminar