De camiño a casa, no coche, non desexo pechar as ventanillas porque sinto a dor no cheiro do fume. O corpo só me pide inhalalo. Quero compartir con ela o afogo dos seus berros.
Esta mañán enchemos un contenedor no porto de Vigo. Capturado o fume ó pechar as portas, chegará a Perú, para a bordo dun anaco do país que leva máis dun decenio sin bicar súas augas. O fume da traxedia impregnará mamparos, aparellos, baos e cadernas. Rememorará a dor de hoxe, pero non como un laio. Non. Co desacougo de non poder colgar polos collóns, nun carballo, aos responsables deste cheiro que só reclama vinganza coa intensidade dun opiáceo.
De momento a poesía libera os instintos.
Ignoro que significaron os poemas das enormes Dores Tembrás i Eva Veiga. Si sei o que hoxe significa para min a maxia da súa poesía: un berro que sofoca o lume. Grazas.
Dores Tembrás Eva Veiga
(Auga a través) (Silencio Percutido)
ten medida a esperanza? selva de sons
mais a tarde
acordar noutra altura esa palabra
o peito entalado
sen reverso
un asedio de liques
perpetrando o espolio
non ten forma de súplica
nin de pregaria
son os berros primixenios
anunciándolle ao corpo
a fin
estás a chorar, non é?
fechar a porta con chave
para que non entre a auga
esperanza
agardar por un encabalgamento
cando só hai final de poema
